OPEL REKORD D - 50 LECIE MILIONERA Z RÜSSELSHEIM

Jak głosiła ówczesna „informacja prasowa” Opla, był dowodem na to, że „z rynku nie ma prawa zniknąć taki samochód, jak Rekord”. Decydującą rolę w branży motoryzacyjnej musiał więc przejąć jego młody następca, którego produkcja rozpoczęła się w grudniu 1971 roku. Rekord D miał doskonale przygotowany grunt, ale i tak wybrał własny kierunek. Na przykład w przeciwieństwie do Rekorda C, w którym „kształt butelki coca-coli” w okolicach trzeciego słupka był inspirowany stylistyką siostrzanych północnoamerykańskich modeli, nowe nadwozie było bardziej europejskie. Przejrzyste, funkcjonalne kontury, gładkie powierzchnie oraz duże okna z nisko poprowadzoną linią boczną nadawały sylwetce pojazdu ponadczasowości. „Rekord D wchodzi na rynek jak gość, którego pojawienie się odświeża atmosferę na przyjęciu” – pisano w zestawie prasowym.

Podobnie jak w przypadku poprzednika klienci mieli do wyboru trzy wyraziste style nadwozia: klasyczną limuzynę w odmianie dwu- lub czterodrzwiowej, sportowe coupé oraz trzy- lub pięciodrzwiowe kombi. Do zastosowań użytkowych, oraz w nawiązaniu do najlepszych tradycji legendarnego „Schnelllieferwagena” z lat 50 i 60., Opel oferował także Rekorda van (trzydrzwiowe kombi z blaszanymi panelami zamiast szyb bocznych z tyłu).

-

-

Bezpieczeństwo na pierwszym miejscu: strefy kontrolowanego zgniotu i wzmocnienia boczne

Opel Rekord D (znany również jako Rekord II dla uniknięcia pomyłki z „D” w znaczeniu „diesel”) wyznaczył także wysoki standard w zakresie bezpieczeństwa biernego. Wzmocnienia boczne oraz w dachu zapewniały ochronę w razie kolizji bocznej i przewrócenia się pojazdu, a strefy kontrolowanego zgniotu zabezpieczały kierowcę i pasażerów w czasie zderzenia czołowego.

Silniki benzynowe Rekorda D były rozwinięciem sprawdzonych czterocylindrowych konstrukcji z wałkiem rozrządu w głowicy (camshaft-in-head; CIH), których przed debiutem nowego modelu powstało już ponad dwa miliony. Wersję podstawową napędzał 66‑konny silnik o pojemności 1,7 litra. Dostępne były też silniki S o mocy 83 KM oraz 1,9 litra o mocy 97 KM.

-

-

Rekord D był także pierwszym na rynku osobowym Oplem z silnikiem Diesla. Wersja produkcyjna jednostki bijącej wcześniej światowe rekordy weszła do oferty we wrześniu 1972 r. Turbodiesel z komorą wirową, rozwijający moc 95 KM, debiutował rok wcześniej w czerwcu w prototypie. Opel GT Diesel z aerodynamicznie zoptymalizowanym nadwoziem ustanowił 18 międzynarodowych i dwa światowe rekordy na torze testowym Opla w Dudenhofen. W Rekordzie nowy silnik o zapłonie samoczynnym oferował moc 60 KM, zużywając średnio 8,7 litra paliwa na 100 kilometrów i rozpędzając auto do maksymalnie 135 km/h. Opel Rekord 2100 D był rozpoznawalny po wybrzuszeniu na pokrywie silnika. Ze względu na wałek rozrządu nad głowicą i modyfikację samej głowicy jednostka zasilana olejem napędowym była wyższa od silników benzynowych.

-

-

Opel Commodore: „Dla entuzjastów mocnych samochodów turystycznych”

Od marca 1972 r. Commodore B poszerzył ofertę marki w górę, wypełniając lukę między Rekordem a pozycjonowanymi wyżej modelami Admiral i Diplomat. Commodore B dzielił kształt nadwozia z Rekordem, ale był od niego bardziej luksusowo wyposażony i dostępny wyłącznie z sześciocylindrowymi silnikami. Potem sytuacja rozwijała się błyskawicznie: do Commodore’a S z silnikiem o pojemności 2,5 litra i mocy 115 KM dołączył 130‑konny GS, a później jeszcze GS z dwugaźnikowym silnikiem 2,8 litra i mocą 142 KM. Wreszcie we wrześniu 1972 r. na scenę wkroczył flagowy Commodore GS/E. Silnik o pojemności 2,8 litra i mocy 160 KM, z elektronicznym wtryskiem paliwa, zapewniał imponujące osiągi. Coupé rozpędzało się do prędkości maksymalnej 200 km/h, a czterodrzwiowa limuzyna była tylko o 5 km/h wolniejsza. „GS/E jest przeznaczony dla entuzjastów mocnych samochodów turystycznych, którzy lubią pokonywać dalekie trasy z dużymi prędkościami” — deklarował Opel.

-

-

Nie było zatem niespodzianką, że Commodore GS/E okazał się skutecznym rywalem w wyścigach i rajdach. W 1973 r. młody Walter Röhrl po raz pierwszy wystartował Oplem w Rajdzie Monte Carlo. Z sukcesem, ale z powodu braku homologacji przygotowane przez Irmschera coupé Commodore GS/E rywalizowało w Grupie 2, czyli jako pojazd zmodyfikowany.

-

-

Jednak największe zwycięstwa Commodore i Rekord odnosiły poza torami wyścigowymi i odcinkami specjalnymi. Na początku 1976 r. złoty Rekord D limuzyna zjechał z linii montażowej jako milionowy egzemplarz z tej serii – potwierdzając, że rynek rzeczywiście „potrzebuje Rekorda”, jak twierdził Opel przy okazji premiery modelu w 1972 r. Z tej okazji klientom zaoferowano limitowaną edycję „Milioner” ze 100‑konnym dwulitrowym silnikiem S oraz wyposażeniem „Berlina”. Zanim we wrześniu 1977 r. wprowadzono ostatnią generację Rekorda, fabrykę w Rüsselsheim zdążyło opuścić 1 128 196 egzemplarzy Rekorda D i 140 827 Commodore’ów B.

-

___
źródło: Opel Polska. Niniejsza informacja jest aktualna na dzień publikacji. Zastrzegamy sobie prawo do jej zmiany bez uprzedzenia, bez podania przyczyny. Specyfikacja techniczna opisywanych modeli, akcesoriów oraz usług może ulec zmianie. Niektóre modele, elementy wyposażenia, akcesoria oraz usługi i funkcje mogą być dostępne i działać tylko w wybranych krajach lub wyłącznie za dodatkową opłatą.